Święta Gertruda

Święta Gertruda - patronka parafii urodziła się około roku 626 w Nivelles na terenie dzisiejszej Belgii. Pochodziła ze znakomitej rodziny jako córka majordoma Austrazji Pepina Starszego i jego małżonki Idubergii (Ida). Od najmłodszych lat odczuwała Gertruda zamiłowanie do spraw Bożych i pragnienie naśladowania Jezusa Chrystusa, szczególnie zaś w cnocie czystości panieńskiej.

Inne jednak zamiary co do jej przyszłości żywił ojciec, chcący dobrze wydać córkę za mąż. Pewnego razu gościł on w swym domu króla Franków Dagoberta I. Monarcha przyjechał wraz z młodzieńcem, synem księcia Austrazji, któremu miała być poślubiona Gertruda. W przeddzień planowanych zaręczyn młoda święta stanęła przed obliczem księcia i została zapytana, czy zgadza się zostać jego małżonką. Ona jednak, przedkładając czystość dziewiczą nad stan małżeński i życie ukryte nad splendor książęcego żywota, odmówiła stanowczo zarzekając się, iż ani tego ani żadnego mężczyzny nie chce mieć za męża i oblubieńca, tylko samego Pana Jezusa Chrystusa.

Po śmierci ojca Gertruda wraz z matką postanowiła oddać się życiu zakonnemu. Z fundacji świętej Idy powstał w Nivelles podwójny klasztor oparty na regule św. Benedykta, gdzie, porzuciwszy świecki żywot, a obrawszy wąską drogę do Nieba, obie niewiasty przyjęły habit.

Wraz ze śmiercią matki została ona ksienią, lecz po niedługim czasie piastowania tej godności zrzekła się jej, ponieważ pragnęła gorliwiej oddać się studiowaniu Pisma Świętego, rozmyślaniu duchowemu i modlitwie, a umartwieniami i postami przygotować sobie tron niebieski. Wyczerpana na ciele przez kilkanaście lat pokuty, przeczuła swą wczesną śmierć. Oblubieniec, dla którego święta porzuciła świat zabrał jej duszę do swego królestwa zaraz po posileniu Najświętszym Ciałem i Krwią swoją, nim zabrzmiały słowa kończące przedpołudniową Mszę Świętą. Miała wówczas trzydzieści trzy lata. Wedle własnego życzenia została pochowana we włosiennicy, aby i po śmierci jej ciało było świadectwem zaparcia samej siebie, które zgotowało jej błogosławioną wieczność.

Św. Gertruda jest patronką pielgrzymów, podróżujących, ogrodników, szpitali oraz opiekunką kotów. Wzywana do obrony przed plagą szczurów i myszy polnych.

Modlitwa do św. Gertrudy

Patronko nasza od wieków nam dana
Niechże Wielowieś będzie zachowana
Od wojny, moru i głodu strasznego
A dusze nasze od ognia wiecznego. Amen.

Święty Michał Archanioł

Święty Michał Archanioł - patron parafii. W tradycji chrześcijańskiej to pierwszy i najważniejszy spośród aniołów (Dn 10, 13; 12, 1; Ap 12, 7 nn), obdarzony przez Boga szczególnym zaufaniem i kluczami do nieba. Hebrajskie imię Mika'el znaczy "Któż jak Bóg". Według tradycji, kiedy Lucyfer zbuntował się przeciwko Bogu i do buntu namówił część aniołów, Archanioł Michał miał wtedy wystąpić i z okrzykiem "Któż jak Bóg" wypowiedzieć wojnę szatanom.

W Piśmie Świętym pięć razy jest mowa o Michale. W księdze Daniela jest nazwany "jednym z przedniejszych książąt nieba" (Dn 13, 21) oraz "obrońcą ludu izraelskiego" (Dn 12, 1). Św. Jan Apostoł określa go w Apokalipsie jako stojącego na czele duchów niebieskich, walczącego z szatanem (Ap 12, 7). Św. Juda Apostoł podaje, że jemu właśnie zostało zlecone, by strzegł ciała Mojżesza po jego śmierci (Jud 9). Św. Paweł Apostoł również o nim wspomina (2 Tes 4, 16). Jest uważany za anioła sprawiedliwości i sądu, łaski i zmiłowania. Jeszcze bardziej znaczenie św. Michała akcentują księgi apokryficzne: Księga Henocha, Apokalipsa Barucha czy Apokalipsa Mojżesza, w których Michał występuje jako najważniejsza osoba po Panu Bogu, jako wykonawca planów Bożych odnośnie ziemi, rodzaju ludzkiego i Izraela. Michał jest księciem aniołów, który ma klucze do nieba. Jest aniołem sądu i Bożych kar, ale też aniołem Bożego miłosierdzia. Pisarze wczesnochrześcijańscy przypisują mu wiele ze wspomnianych atrybutów; uważają go za anioła od szczególnie ważnych zleceń Bożych. Piszą o nim m.in. Tertulian, Orygenes, Hermas i Didymus. Jako praepositus paradisi ma ważyć dusze na Sądzie Ostatecznym. Jest czczony jako obrońca Ludu Bożego i dlatego Kościół, spadkobierca Izraela, czci go jako swego opiekuna. Papież Leon XIII ustanowił osobną modlitwę, którą kapłani odmawiali po Mszy świętej z ludem do św. Michała o opiekę nad Kościołem.

Kult św. Michała Archanioła jest w chrześcijaństwie bardzo dawny i żywy. Sięga on wieku II. Symeon Metafrast pisze, że we Frygii, w Małej Azji, św. Michał miał się objawić w Cheretopa i na pamiątkę zostawić cudowne źródło, do którego śpieszyły liczne rzesze pielgrzymów. Podobne sanktuarium było w Chone, w osadzie odległej 4 km od Kolosów, które nosiło nazwę "Michelion". W Konstantynopolu kult św. Michała był tak żywy, że posiadał on tam już w VI w. aż 10 poświęconych sobie kościołów, a w IX w. kościołów i klasztorów pod jego wezwaniem było tam już 15. Sozomenos i Nicefor wspominają, że nad Bosforem istniało sanktuarium św. Michała, założone przez cesarza Konstantyna (w. IV). W samym zaś Konstantynopolu w V w. istniał obraz św. Michała, czczony jako cudowny w jednym z klasztorów pod jego imieniem. Liczni pielgrzymi zabierali ze sobą cząstkę oliwy z lampy płonącej przed tym obrazem, gdyż według ich opinii miała ona własności lecznicze. W Etiopii każdy 12 dzień miesiąca był poświęcony św. Michałowi.

Św. Michał Archanioł jest patronem Cesarstwa Rzymskiego, Anglii, Austrii, Francji, Hiszpanii, Niemiec, Węgier i Małopolski; diecezji łomżyńskiej; Amsterdamu i Łańcuta; ponadto także mierniczych, radiologów, rytowników, szermierzy, szlifierzy, złotników, żołnierzy. Przyzywany jest także jako opiekun dobrej śmierci.

W ikonografii św. Michał Archanioł przedstawiany jest w tunice i paliuszu, w szacie władcy, jako wojownik w zbroi. Skrzydła św. Michała są najczęściej białe, niekiedy pawie. Włosy upięte opaską lub diademem. Jego atrybutami są: globus, krzyż, laska, lanca, miecz, oszczep, puklerz, szatan w postaci smoka u nóg lub skrępowany, tarcza z napisem: Quis ut Deus - "Któż jak Bóg", waga.

Modlitwa papieża Leona XIII

Święty Michale Archaniele! Wspomagaj nas w walce, a przeciw niegodziwości i zasadzkom złego ducha bądź naszą obroną. Oby go Bóg pogromić raczył, pokornie o to prosimy, a Ty, Wodzu niebieskich zastępów, szatana i inne duchy złe, które na zgubę dusz ludzkich po tym świecie krążą, mocą Bożą strąć do piekła. Amen.